Balina: Brendan Fraser’ın olağanüstü performansı ucuz vuruşlarla baltalandı

Aronofsky her zaman bir tür provokatör olmuştur. Bağımlılık filminden Bir Rüya İçin Ağıtİncil’deki alegoriye kasvetli Anneşiddet konusunda, basit bir hikayeyle asla yetinmemiş bir film yapımcısı.

Bazı açılardan, Balina onun en erişilebilir anlatılarından biridir ve değerini bile düşünmeden “tüm bunların ne anlama geldiğini” çözmenizi talep eden belirsiz metaforlarla sarmalanmış değildir.

Diğer yollarda, Balina kasıtlı olarak tiksinti uyandıran ama sizi huzursuz hissettiğiniz için yargılayan göz korkutucu bir film.

Aronofsky, izleyicileri insani değerlere ilişkin önyargıları ve bizim acımasızca göz ardı ettiğimiz önyargıları hakkında düşünmeye sevk etmek istiyor. Mevcut bir ortodoksiye meydan okuyor: obezite, karmaşık bir duygusal ve sağlık endişesinden ziyade tamamen sözde kişisel sorumluluk meselesidir.

Ama bu o kadar sert bir yaklaşım ki Balina‘ın aşırılığı, izleyiciyi niyetten uzaklaştırma riski taşır.

Ne sağlar Balina en kötü dürtülerinden Fraser’ın olağanüstü şefkatli performansı.

Fraser, kendisini dünyadan gizleyen aşırı derecede obez bir adam olan Charlie olarak, izleyiciyi karakteri değerli ve içsel bir yaşam olarak algılamaya davet ediyor.

Charlie, derslerini Zoom üzerinden yürüten bir edebiyat profesörüdür – öğrencilerine yalan söyler ve web kamerasının çalışmadığını söyler. Charlie bir yürüteç yardımı olmadan hareket edemiyor, kütlesini ikinci kattaki iki yatak odalı dairesinde hareket ettiremiyor.

Tek yüz yüze teması, birkaç yıl önce ölen sevgilisinin kız kardeşi olan arkadaşı Liz (Hong Chau) iledir. Liz bir hemşiredir ve Charlie’ye hastaneye gitmezse kalp yetmezliği riskiyle karşı karşıya olduğunu söyler, ancak sağlık masraflarını karşılayamayacağını gerekçe göstererek reddeder.

Charlie sona yaklaştığını biliyor ve umutsuzca ayrı yaşadığı kızı Ellie (Sadie Sink) ile yeniden bağlantı kurmak istiyor. Aynı zamanda, Thomas (Ty Simpkins) adlı genç bir misyoner, Charlie’nin sevgilisini gey olduğu için aforoz eden aynı kiliseden vaaz vererek hayatını gösterir.

Balina Nispeten sınırlı, karakter odaklı bir hikaye, birkaç gün içinde ve tamamı Charlie’nin dairesinin sınırları içinde geçiyor. Bu, ona asla tam olarak aşamadığı belirli bir durgunluk verir.

Filmin duygusal özü, Charlie ve Ellie’nin ilişkisi gibi görünüyor. O, sekiz yıl önce onu terk eden babasına kin besleyen huysuz, boktan bir gençtir, oysa en büyük arzusu, kendisi gittikten sonra onun iyi olacağını bilmektir.

Ancak ilişkileri çok tek boyutlu geliyor ve Charlie ile Liz’in arkadaşlığının nüansından yoksun. Liz, topluluktaki en belirgin ve iyi çizilmiş karakterdir.

“Daha iyi bilmesi” gereken bir tıp uzmanı olan Liz’i Charlie’ye doymuş yağlarla dolu iki ayak uzunluğunda denizaltı getirdiği için yargılıyor musunuz? Yoksa insan ilişkilerinin “gereken”den daha fazla gölgesi olduğunu anlıyor musunuz?

Ona değer veriyor, onun için umutsuzluğa kapılıyor ve onun tarafından hüsrana uğruyor. Ayrıca hala burada olan bir arkadaşı için şimdiden yas tutuyor.

Fraser ile birlikte Chau’nun performansı ve Samantha Morton’un küçük bir rolü, Balina. Bu olağanüstü empatik tasvirler, Balinaaksi takdirde abartılı tonu.

En çok meydan okuyan sahneler, Charlie’nin yemek yerken, genellikle çiğnemeden, ancak büyük miktarlarda besin açısından zayıf yiyecekleri soluduğu çoklu tasvirlerdir. Aronofsky burada tam gaz çalışıyor – atıştırmalıklarla dolup taşan çekmeceler, Charlie’nin salyası akıyor, terliyor ve hırıltılı solunum yapıyor.

Aronofsky’nin herkesi yargılamaya kışkırtıyormuş gibi hissettirdiği sahneler bunlar – “iğrenç değil mi?” – ama sadece seyirciyi tam olarak nasıl manipüle edilerek duyguya yönlendirildiklerine tepki verdikleri için yargılamak için. Bu biraz iğrenç.

Bu maksimalist yaklaşım, genellikle diğer sahnelerde veya Fraser’ın performansında oluşan şefkati açığa çıkarır.

İnsan değerinin karmaşık bir resmini çizmeyi amaçlayan bir film için, genellikle ucuz vuruşlar yapılır.

Değerlendirme: 2,5/5

Balina şimdi sinemalarda